Mijn verhaal

EVEN IN ’t KORT:

• Stress & Burn-out coach én ervaringsdeskundige. Ik begeleid perfectionistische vrouwen met stress-en/of burn-outklachten d.m.v. 1 op 1 coachinggesprekken in mijn praktijk te Pittem om zichzelf terug te vinden, meer rust, energie én plezier in het leven te ervaren.
• Mama van Jute en Bouwe, mijn 2 temperamentvolle hoogsensitieve schatten.
• Partner van Davy, mijn rots, steun en toeverlaat met tonnen geduld :o).
• Leerkracht basisonderwijs 5de leerjaar te Tielt.
• Opleidingen:
  • Algemene Coaching en Stress & burn-out coaching (Open Mind Gent)
  • Momenteel in opleiding: Opleiding in de Integratieve en Humanistische Psychotherapie (AIHP West-Vlaanderen)
• Ik was mezelf lange tijd ‘kwijt gespeeld’ maar met ups en downs leerde ik mezelf terug te vinden waardoor ik nu opnieuw intens kan genieten van de kleine dingen en momenten van het leven.

EVEN IN ‘T LANG:

BIOGRAFIE

• Geboren op 18 september 1980.
• Maagd van sterrenbeeld, perfectionistisch en hooggevoelig / strong-willed van aard :o).
• Opgegroeid in het landelijke Oostkerke bij Damme maar sinds 2009 woon ik met mijn gezin in Pittem.
• Mijn officiële naam is Stefanie maar men noemt mij Stef.
• Ik behaalde het diploma (toen nog) Regentaat Frans-Geschiedenis-Engels en werkte in het buitengewoon secundair onderwijs en het gewoon secundair onderwijs. Ik maakte de overstap naar het basisonderwijs en volgde daartoe de opleiding Bachelor Basisonderwijs.
• Na mijn burn-out wou ik graag mensen inspireren en begeleiden zoals ik dat mocht ervaren tijdens mijn herstelproces. Ik volgde de opleiding Basiscoaching en daarna de opleiding Stress-en burn-out coaching bij het opleidingsinstituut Open Mind. Ondertussen vatte ik de 4-jarige opleiding in de Integratieve en humanistische psychotherapie aan bij AIHP in West-Vlaanderen.

HOE IK MEZELF IN EEN BURN-OUT WERKTE …

* Mijn bewogen onderwijsparcours
Ik studeerde af als leerkracht op een moment dat werkaanbiedingen zat waren! Nooit had ik gedacht dat een job in het onderwijs de grootste uitdaging voor mij zou worden.
Toen ik net afgestudeerd was, startte ik in het bijzonder secundair onderwijs. Ik liet er mijn benoeming staan om mijn hart te volgen: de studie van Leerkracht Basisonderwijs aanvatten. Ik kwam in verschillende scholen terecht telkens voor mooie opdrachten van een volledig schooljaar. In 2006 bleek het plots niet meer zo gemakkelijk te zijn om in een basisschool aan de slag te gaan want door een nieuw systeem had iedereen die reeds in de scholengemeenschap functioneerde, voorrang op nieuwe mensen. Om toch maar een inkomen te hebben (want we hadden gebouwd en gekozen voor een kindje toen ik nog geen werkzekerheid had), nam ik de ene opdracht na de andere aan in het onderwijs.
Zo gaf ik les in het gewoon en buitengewoon secundair onderwijs en in het basisonderwijs. Mede door eigen keuzes
en een verhuis van streek, bleef ik een hobbelig onderwijsparcours afleggen. Eind juni was er de angst om wat het volgende schooljaar zou brengen en zodra ik werk had worstelde ik met de angst om het niet goed genoeg te doen.
Hier merk je al meteen mijn perfetionistische ingesteldheid. 15 jaar lang ging ik van de ene school naar de andere om er me toch maar te bewijzen in de hoop dat ik kon blijven. Ik bezorgde mezelf heel wat nachtwerk op die manier, het was immers nooit genoeg voor mij. Elk jaar moest ik mezelf inwerken in een nieuw leerkrachtenteam, me aanpassen en vooral me ten allen tijde heel enthousiast tonen. Dit was niet evident als hoogsensitief persoon. Binnenin was ik op van het mezelf bewijzen, en de poppenkast te spelen. Uiteindelijk kon landen en mijn rust vinden in het onderwijs, meer bepaald in mijn huidige school. Ik werd er ook in 2019 benoemd en meteen daarna volgde mijn burn-out…
De moeizame weg die ik afgelegd heb was het gevolg van steeds mijn hart te volgen. Het maakte me echter tot de leerkracht die ik op vandaag ben.

* De roze zorg in plaats van de roze wolk
Op 7 februari 2010 stond de wereld even stil want ik werd mama van een dochtertje: Jute!
Ik was plots mama met een pracht van een baby maar wat voelde ik me onzeker. Onzeker over de praktische kant van de verzorging en tegelijk heel onzeker of ik eigenlijk wel een goeie mama kon zijn. Ik werd op dat vlak ook op de proef gesteld want Jute werd te vroeg geboren waardoor er heel wat problemen waren in haar eerste levensjaren op het vlak van gezondheid: onderontwikkelde zuigreflex, reflux en littekenweefsel op de longen waardoor nieuwe longontstekingen steeds op de loer lagen. Ook vele slapeloze en onderbroken nachten tot 3 jaar lang maakten deel uit van mijn mama zijn. Ik rende van de ene arts naar de andere en ik leefde precies op adrenaline. Hoewel ik leefde als opgejaagd wild en amper toekwam aan het genieten van mijn eerste kindje, dacht ik dat dit normaal was als jonge moeder. Ik moest en zou als moeder alles oplossen. Ik nam geen rust, laat staan ontspanning. Naarmate Jute ouder werd groeide ze uit tot een krachtige en gezonde meid, godzijdank blijf niets meer over van dat tere pietje van toen. 2 Jaar na de geboorte van Jute, kwam ons zoontje Bouwe er. Het verhaal van de roze wolk had bij hem wel willen kloppen. Hij was een rustige baby en een lieve peuter. Omdat ik de zorg voor Jute op fysiek (en emotioneel vlak, straks meer daarover) zo groot was, leek het mij niet te lukken om van de babytijd van Bouwe te genieten. Ik vond mezelf daardoor absoluut geen goede moeder. het ideaalbeeld dat ik voor ogen had, was echt geen realiteit. Ik was jaloers op vriendinnen bij wie het allemaal wel een stuk makkelijker en rustiger verliep. Dit was meteen mijn eerste les als perfectionistische moeder: vergeet het ideale plaatje en dat is eigenlijk ok!

* Hoogsensitiviteit alom
Schreeuwen in de supermarkten, standaardantwoord ‘neen’, het allemaal zelf willen doen, … Iedereen met kinderen zal die periode van de peuterkuren wel herkennen. Alleen bleken de peuterkuren bij ons thuis iets meer op driftbuien te lijken die soms uren konden duren en waarvoor de klassieke opvoedkundige tips eerder een averechts effect hadden.
Al vrij snel vermoedde ik dat er iets aan de hand was maar de artsen hadden het over een pittig kindje, een vechtertje.
Het klopte echter niet naar mijn gevoel. Ik analyseerde, schuimde het internet af op zoek naar een etiket voor het gedrag van Jute. Op school en de crèche ging alles prima maar thuis heerste er vaak een tikkende tijdbom. Dit had een grote impact op ons gezin maar uiteraard ook op mijn relatie .
Toen mijn dochtertje 4 was, kwamen we in contact met een Nederlandse therapeute die ontdekt had dat er naast hoogsensitieve personen ook nog zoiets bestaat als hooggevoelig zijn in combinatie met strong willed! De puzzel viel voor ons in elkaar en we kregen tools om aan de slag te gaan. Dit was geen evidentie voor mij want het druiste in tegen mijn buikgevoel. Gaandeweg ontdekte ik dat het verhaal van de appel en de boom helemaal klopte voor mij. Dit spiegeleffect maakte me nog onzekerder. Naarmate Bouwe groter werd, merkten we ook een zekere hooggevoeligheid bij hem op.
Aangezien we een hooggevoelig gezin zijn, was er bij ons thuis niet de rust waaraan ik heel veel nood had.
Hoe graag ik Jute ook zag, ik had het gevoel dat het gewoon niet lukte met haar of met mij. Mijn ideaalbeeld over het moedershap en een gezin werden snel de kop ingedrukt en dat paste niet in het perfecte plaatje dat ik voor ogen had. Ik was kwaad op mezelf en jaloers op andere moeders die het wel allemaal voor mekaar hadden. Dit bevorderde uiteraard niet bepaald de sfeer bij ons thuis. Het duurde nog enkele jaren vooraleer ik mijn dochter ten volle kon aanvaarden mét alle kantjes, dit dankzij een fantastische begeleiding. Hier leerde ik voor het eerst een stukje afstappen van het perfecte plaatje, ik leerde voor het eerst een klein beetje loslaten en aanvaarden. Ik worstelde al 6 jaar met het moederschap en in 6 maanden tijd ben ik op emotioneel vlak ontzettend dicht bij mijn dochtertje komen te staan waarvoor ik op vandaag nog steeds dankbaar ben. De band die we nu hebben, daar had ik nooit van durven dromen enkele jaren geleden.

* De huidziekte Vitiligo die mijn doen en vooral laten bepaalde
Ik heb de erfelijke huidziekte vitiligo. Dit zijn witte pigmentvlekken die meer tot uiting komen door de zon en gestimuleerd worden door stress… In mijn eerste zwangerschap stelde ik een eerste gevreesde vlek vast bij mij en dat haalde me helemaal onderuit. Op mijn 30ste bleek mijn grote angst dus waarheid te worden: ook ik had vitiligo.
Ik zag meteen het worst-case-scenario voor me waarbij ik volledig in vlekken door het leven zou moeten. Dat vond ik eng en dat wou ik gewoon niet dus begon ik daartegen te ‘vechten’ want ik wou geen bruine tint zodat die witte vlekken niet zouden opvallen . Absurd achteraf bekeken want dit heb je niet in de hand en het kostte me onnoemelijk veel! Ik testte zowat alle zonnecrèmes uit, ik vermeed de zon ten stelligste en liet daar op den duur ook leuke activiteiten voor. In plaats van te genieten met mijn gezin of van de fijne activiteiten van het moment, was ik vooral jaloers op de vele mensen rondom mij die zorgeloos buiten konden komen.
Daarnaast maakte ik me heel wat zorgen dat ik deze aandoening ook aan mijn kinderen zou doorgegeven hebben.
In mijn burn-out kwam tot uiting dat het hele vitiligoverhaal een veel grotere impact op mij had dan ik ooit vermoedde. Ik leerde mezelf ‘mooi’ te vinden met hier en daar een witte vlek, ik leerde te vertrouwen op een zonnecrème (hoe gek dit ook klinkt!), ik leerde mezelf toe te staan pas om de 3 uur mijn gezicht in te smeren wat het een stuk makkelijker maakt en ik leerde om me op dit moment geen zorgen te maken over de kids want de aandoening komt meestal rond je 30ste tot uiting. Op vandaag durf ik opnieuw mét zonbescherming te genieten van een stralende dag, en dat deed ook mij opnieuw stralen.

* Piekeren en schuldgevoel… mijn specialiteit
Zoals je in de voorgaande ‘problemen’ merkt, was ik constant bezig met het piekeren over al wat niet goed liep en dus in mijn perceptie niet perfect was. Ik maakte me zorgen over dat wat mogelijks zou kunnen komen en ik vergat in het hier en het nu te leven. Ik durfde amper te vertrouwen op mezelf, op hulpmiddelen, laat staan dat ik vertrouwen had in het leven. Mijn imperfecties maakten me ongelukkig en het gepieker en geanalyseer maakten van mij een stresskip alom. Ik bezorgde mezelf dan ook jarenlang spanningshoofdpijn en de laatste jaren voor mijn burn-out ging dat over in een bijna constante migraine, de ene dag al beter te verdragen dan de andere. Ik was me vrij bewust van mijn gedrag en het feit dat ik in mijn hoofd leefde. Ook daar voelde ik me schuldig over. De weinige activiteiten die ik echt voor mezelf inplande brachten een groot schuldgevoel met zich me. Daarnaast genoot ik amper ten volle want alles beleefde ik met een zeker gejaagdheid in me. Ik stond ’s morgens op met een hoofd vol chaos en ging slapen met een nog grotere chaos in mijn hoofd…
Gelukkig werd ik een andere mindset aangeleerd! Op vandaag ben ik me ervan bewust wanneer ik begin te piekeren. Met de nodige tools kan ik mezelf nu makkelijker tot rust brengen. Ik durfde het aan om mezelf als waardevol aan te zien waardoor ik mezelf nu ook zelfzorg en me-time gun en niet overspoeld wordt door schuldgevoel. Ik ontdekte dat ik dit gewoon heel erg nodig heb om er als mama en partner te kunnen staan.

* ‘Goed maar druk!’
Wanneer iemand me vroeg hoe het ging, antwoordde ik standaard: ‘Goed maar druk!’
Eigenlijk was dit telkens een halve leugen. Het ging helemaal niet goed met me en ja DRUK dat was helaas wel waar.
Het was echter niet drukker bij ons dan in een ander gezin, het was ik die mezelf een enorme druk oplegde in alle facetten van het leven zowel binnenshuis als buitenshuis. Alles moest perfect zijn, waardoor ik de hele dag door aan het rennen was. Ik werd geleefd en béleefde amper zelf. Dit maakte me humeurig en thuis was ik dan ook jarenlang niet bepaald de versie van mezelf waar ik fier op ben. (Maar ook dat leerde ik loslaten :o)) Ik had voor niets of niemand tijd, laat staan voor activiteiten waar ik echt energie van kreeg.
Ik had vanuit mijn eigen onzekerheid een grote controledrang naar – vooral – mijn kinderen toe. Dit maakt het pas druk in je hoofd! Gelukkig heb ik het gevoel dat het nu minder druk is voor mij. Dankzij het burn-outproces te doorlopen hebben, voel ik me nu energieker dan ooit en kan ik tijd maken voor datgene en voor wie ik écht wil. Dit voelt bevrijdend aan!

* Mijn veel te hoge lat
Zoals je al kon opmerken, ben ik een perfectionistisch én hoogsensitief persoon van aard. Ik had graag (en eigenlijk nog een beetje :o)) de controle over de dingen. Ik legde de lat voor mezelf hoog en eiste bijna perfectie van de mensen rondom mij. Eigenlijk eiste ik van mijn partner en kinderen de waarde die ik aan de dingen gaf. Dit gaf uiteraard veel conflicten waardoor ik nog emotioneler werd. De controledrang en het perfectionisme waren achteraf bekeken manieren om mijn onderliggend gevoel te compenseren, namelijk angst! De angst om niet goed genoeg te zijn. Ook lag deze angst aan de basis van al mijn gepieker over de verschillend facetten van mijn leven.
Ik mocht ontdekken dat ik goed ben zoals ik ben met al mijn mindere kantjes erbij. Op vandaag weet ik dat ik helemaal niet perfect ben en dat is prima!

* Vakkundig de eerste signalen van mijn lichaam negeren
Sinds de geboorte van Bouwe, kreeg ik als jonge mama te maken met heel wat fysieke klachten. De stress in mijn lichaam en hoofd bezorgden me vooral hoofdpijn / migraine. Ik onderging heel wat onderzoeken omdat ik overtuigd was dat ik een tumor in mijn hoofd had, wat op zich weer voor veel angst en gepieker zorgde. Gelukkig stelde men niets vast. Spanningshoofdpijn was de diagnose en later werd er over migraine gesproken. Medicatie wou ik hiervoor niet nemen en rusten op de hoogste pieken, tjach, daar had ik natuurlijk geen tijd voor… Ik ging meermaals langs bij de huisarts, af en toe naar de kine en ik was vaste klant bij de osteopaat. Ook mijn darmklachten werden regelmatig behandeld door de osteopaat. Zo werd ik lichamelijk telkens weer wat opgelapt, maar dit duurde nooit lang. Het leven van alledag zoog me leeg. Ik wist en voelde dat ik emotioneel en fysiek niet goed in mijn vel zat maar ik negeerde alle signalen van mijn lichaam jarenlang, en dit omdat het niet ‘perfect’ aanvoelde én omdat ik geen energie had om dit ten gronde aan te pakken…
Aangezien ik onvoldoende voor mezelf zorgde, liet mijn lichaam en geest het op een bepaald moment niet meer toe:. welkom burn-out! Op vandaag spelen de lichamelijke klachten soms nog maar ik leerde om te luisteren naar deze signalen en er tijdig iets aan te doen. Dit was een mooi cadeau aan mezelf.

IVOOR IK BURN-OUT RAAKTE

• overleefde ik elke dag opnieuw. Ik vergat te leven en ik piekerde en maakte me zorgen over zowat alle bovengenoemde items :o).
• Heel wat persoonlijkheidskenmerken stonden me in de weg om te kunnen genieten en rust te ervaren.
• zorgde ik onvoldoende voor mezelf en luisterde niet naar mijn lichaam en mijn gevoel.
• had ik een vrij pessimistische levensbril opgezet. Eigenlijk kwam ik er niet aan toe om het mooie van de dingen en de mensen rondom mij te zien.

Toen mijn dochtertje 9 werd, besefte ik dat ik de helft van haar kindertijd niet de mama geweest was die ik eigenlijk wou zijn! Dit moest veranderen! De burn-out waartoe ik al jaren naartoe gewerkt had, kwam effectief tot uiting omdat mijn lichaam me een halt toeriep maar ook omdat ik het voor het eerst voorzichtjes voor mezelf durfde toegeven.

NA MIJN BURN-OUT …

• leerde ik meer vertragen in het leven: voor mij betekende dat meer te leven en te voelen door minder te piekeren, een positievere bril op te zetten, tijd en rust creëren.
• leerde ik een een stukje relativeren en loslaten.
• ervaar ik nog steeds stress maar kan ik de scherpe kantjes ervan af halen.
• ben ik niet van ’s morgens tot ’s avonds, 7 dagen op 7 in balans maar leerde ik wel om beter om te gaan met de highs en de lows van het leven.
• ben ik nog steeds hoogevoelig, strong-willed en perfectionistisch van aard maar ik ben in staat om het mijn leven niet meer te laten beheersen.
• ontdekte ik opnieuw wie ik was , wat ik wou en dat maakte plaats in mijn hoofd voor helderheid in plaats van chaos.
• voel ik me energieker dan ooit.
• ben ik een blijer mens.
• was ik dankbaar voor en onder de indruk van wat het burn-outproces en de therapie met mij gedaan hadden. Ik wou zelf ook mensen op weg helpen om hun innerlijke licht en hun diepe zelf terug te vinden zodat ze opnieuw van het leven kunnen genieten, rust en energie ervaren. Hiervoor richt ik mij op perfectionistische vrouwen met stress- en of burn-out klachten. Ik volgde de nodige opleidingen hiertoe als stress-en burn-outcoach.
  Zo is mijn coachingspraktijk Me-quilibre ontstaan. Me-Quilibre staat voor met jezelf in evenwicht (équilibre) komen.

Die zoektocht naar jezelf, naar een versie van jezelf die dichter bij jou aanleunt en je daardoor evenwichtiger in het leven laat staan, gun ik ook jou van harte! Gewoon omdat ook jij de moeite waard bent!

Dit kan via een 1 op 1 coaching.
Ik heet je van harte welkom bij Me-Quilibre!